Więcej o moim umyśle

Czasem nachodzą mnie takie dni, kiedy zupełnie nic nie sprawia radości i nie zajmuje umysłu na dłużej niż krótką chwilę. Błąkam się wtedy po domu, niepomna na wciąż oczekujące mojej uwagi sprawy oraz rzeczy, które miały być zrobione „na wczoraj”. Zakładam na uszy słuchawki, niemal bez życia opadając na łóżko. Choć wiem, że nie uda mi się zasnąć, uparcie zamykam oczy i przykrywam się kocem. Potrafię spędzić w tej pozycji do pięciu godzin. (Po tym czasie moja mp3 zazwyczaj się wyładowuje, co zmusza mnie do ruszenia się z miejsca i podłączenia jej do kontaktu).

Dzisiaj, pomimo tego że za kilka godzin nastanie Wigilia, siedzę bezczynnie przed laptopem, zapisując te słowa. Gdyby nie brak Internetu, pewnie spędziłabym dzień nieco mniej produktywnie. Mój mózg chyba nie jest w stanie wytworzyć teraz bardziej skomplikowanych myśli niż „kawa mi się skończyła” czy „wciąż jest mi zimno, czemu te kaloryfery nie grzeją?”. Nurzam się w tych prymitywnych problemach, całkowicie zapominając o świecie. Porządki świąteczne są już prawie ukończone, co daje mi prawo do chwili odpoczynku. Ale odpoczynek od myślenia? Nie powinnam sobie na to pozwalać.

Zauważyłam, że w ostatnim czasie w ogóle przestałam tworzyć ambitniejsze plany niż „przeżyj szkołę, wróć do domu, odrób lekcje, posiedź na Facebooku, idź spać”. Muszę coś z tym zrobić. Źle się czuję z wiedzą, że nie robię nic ponadto. Zupełnie jakby dopadła mnie choroba zwana przeciętnością. Oceny mam średnie, życie prywatne też. Cóż innego mi pozostało, niż wyróżnianie się za pomocą realizowania moich celów? Po prostu chcę być wyjątkowa. Czy to tak wiele? Czyżbym wyczerpała już zapas ambicji na ten rok?

Pytania, pytania wszędzie. A o odpowiedź nikt się nie pokusi. Odpowiadanie wiąże się z ryzykiem błędnych tez i prowadzi w szaleńczą spiralę nieprawd i nieścisłości. W takie obszary mało kto pragnie trafić. Z własnego wyboru lądują weń tylko głupcy. Czy to wszystko ma jakikolwiek sens? Zapisywanie tego nie sprawi, że cała sprawa stanie się bardziej klarowna ani też nie podsunie mi pomysłów na kolejne cele. Jednak moja psychika tego potrzebuje.

Chyba jestem artystką. A przynajmniej chcę nią być. Rysuję oraz maluję po ścianach w moim pokoju, piszę - chyba nazbyt - patetyczne wiersze, rozpoczynam tworzenie dziesiątek opowiadań i próbuję sama stworzyć dla siebie unikalny, alternatywny styl. Dodatkowo, I’m a thinker, not a talker. Początkowo miałam zamiar zapisać tę frazę po polsku, jednak traci ona wtedy swój charakter i zmienia się treść, którą chciałam przekazać. Jestem zamkniętą w sobie introwertyczką ze skrzywionym poczuciem humoru oraz szczeniackimi poglądami na ten świat. I jestem z tego dumna.

- z (dotychczas) niepublikowanych

zapisków Unathy Painappuru, 24 grudnia 2013

__________________________________________

Zajrzałam dziś do swojego ledwie działającego laptopa, na którym znalazłam sporo swoich notatek z czasów, gdy musiałam się obejść bez internetu. Postanowiłam, że dokleję to do bloga, tak ot, po prostu. Zwykła zachcianka. Czy ma to jakiś sens? Prawdopodobnie nie. Ale po co komu logiczne rozumowanie?

Dobre złego początki

Nazywam się Unatha i nie mam zielonego pojęcia, o czym będzie ten blog. Mogę po prostu się na nim żalić, spisywać swoje myśli, uwieczniać osiągnięcia literackie i plastyczne oraz rozwijać swój język. Krótko mówiąc: wszystko, co przyjdzie mi na myśl. Wiem, że zazwyczaj takie blogi nie dożywają nawet swojej pierwszej rocznicy, aczkolwiek mam cichą nadzieję, że mój będzie inny. Dopiero rozpoczynam swoją przygodę jako blogerka, toteż proszę ograniczyć hejting.
Może na początek opowiem co nieco o sobie. Jestem cichym, aczkolwiek stanowczym dziewczęciem. Od dobrych kilku lat interesuję się Japonią, jej kulturą oraz wytworami typu anime czy manga. Czasem zdaje mi się, iż potrafię i umiem dobrze pisać. Później, zazwyczaj gdy zabieram się za jakąś książkę, stwierdzam, że moje umiejętności są na niemal zerowym poziomie, a ja ledwo odbijam się od dna z etykietką "ludzie, którzy nawet ortografii nie ogarniają". Stanowczo zbyt dużo czasu spędzam w internetowym świecie, gdzie zajmuję się pisaniem na Facebooku, gg, słuchaniem piosenek oraz przeglądaniem strony z obrazkami o nazwie WeHeartIt. Do tej listy można by też dodać takie czynności jak regularne wchodzenie na kwejk.pl, demotywatory.pl etc, ale to akurat robi większość społeczeństwa. Od kilku tygodni chodzi za mną pomysł, aby zostać cosplayerką (cosplay - odsyłam do Wikipedii lub innego źródła informacji). Nie wiem, czy się nadaję. Mawiają, że cosplay to zabawa, a ja chyba zbytnio bym się stresowała. Niektórzy twierdzą, że jestem urocza i byłabym idealna do wielu postaci. Chwilowo nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Może kiedyś bardziej rozwinę ten temat. Uważam się za osobę wyrachowaną, aczkolwiek ludzie mówią, że to nieprawda. Mają mnie za grzeczną, spokojną i miłą dziewczynkę. Jak na razie nie chcę burzyć ich światopoglądu. Zachowuję się nieco aspołecznie. Od prawie dwóch tygodni jestem w nowym liceum, a jak dotąd rozmawiałam może z pięcioma czy sześcioma osobami z mojej klasy. Moim zdaniem, powinnam sobie znaleźć więcej koleżanek.
Mam nadzieję, że ten krótki opis nie zniechęcił was do mojej osoby. Zdarza mi się czasem spłycać własny charakter, więc może jestem nieco inna, niż sama to opisuję. Nie wiem. Żeby to stwierdzić, trzeba by było mnie znać. Moim zdaniem, wielu osobom się to zdarza. Mam tu na myśli spłycanie charakteru. Nauczyciel od polskiego niedawno wspominał, że jest to jedna z poważnych wad współczesnego człowieka, a już szczególnie tyczy się młodzieży. O moim nowym profesorze też pewnie kiedyś dodam parę zdań. Albo kilka elaboratów. Cóż, tej istoty wręcz nie można pominąć. Więcej o nim pojawi się w ciągu paru najbliższych tygodni.
Kontynuując początkową myśl, liczę, że czujecie się zachęceni do wchodzenia na tego bloga. Choćby raz na jakiś czas, tak symbolicznie. W każdym razie, więcej pytań o mnie, moje zainteresowania et cetera (jakby to kogoś obchodziło, khm, khm) możecie zadawać w komentarzach. Postaram się na nie odpowiedzieć. Zatem, jak mawiają, see you later.~

~ Unatha